Dat hoor je vaak en tsja, is dat echt zo? Wat moet je ervan vinden?
Ik kan je vertellen, dat is key! Ik zou ervan willen maken ‘zorg eerst voor jezelf, dan voor de ander!’
Zorg eerst voor jezelf, dan kun je er pas echt zijn voor de ander
Zorg eerst voor jezelf, dan kun je er pas echt zijn voor de ander
De eerste doet me denken aan dat iemand er echt niet voor je is. Dat je het toch echt zelf moet doen ofzo. Best hard. En ja, mijn uitspraak wordt door mensen ook hard bevonden. En dat zegt vaak iets over de persoon zelf.
Want geloof mij. Het is niet egoïstisch om jezelf voorop te zetten, het is zelfs noodzakelijk! Zorg eerst voor jezelf, dan kun je er ook met de volle 100% voor de ander zijn! Daar zit het hem in, de ruimte en tijd voor jezelf nemen. Als je dat niet doet… blijf je doen wat je altijd deed, de ander voorop stellen, doorgaan, altijd op aan, altijd in de doe-en modus en dat hoofd wat continu maar doorgaat.
Hoe vaak ben je er met volle aandacht voor de ander?
Hoe vaak ben je er met volle aandacht voor de ander?
Maar hoe vaak ben je er met de volle aandacht voor de ander? Hoe vaak luister jij echt en hoor je ook echt wat de ander zegt? Eerlijk hè…. Ja, precies! Laat die maar even binnenkomen.
Dus, om er echt met aandacht voor de ander te kunnen zijn… moet je voor jezelf zorgen. De tijd en ruimte plannen, claimen en aan jezelf werken.